പാലക്കാട്ടേക്കുള്ള 'ഫാസ്റ്റ്പാസഞ്ചറി'ലാണിപ്പോള്‍.
ഇത്രനേരം തൊട്ടടുത്തിരുന്നിരുന്നത് കൃഷ്‌ണേട്ടന്‍.
ജന്മനാ അന്ധനാണത്രേ...!
മടവൂര്‍ സ്വദേശിയായ കൃഷ്‌ണേട്ടന്റെ മുഖത്തെ ഭംഗിയുള്ള പുഞ്ചിരി, അദ്ദേഹത്തിന്റെ അംഗപരിമിതിയെ ശരിയ്ക്കും മറയ്ക്കുന്നുണ്ട്.
പരിചയപ്പെട്ടപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം തന്റെ ഓരോരോ വിശേഷങ്ങള്‍ പങ്കുവച്ചു.
ഭാര്യ. നാലു മക്കള്‍. അതില്‍ ഒരു മോനും മോള്‍ക്കും അദ്ദേഹത്തെപ്പോലെത്തന്നെ കാഴ്ചയില്ലത്രേ!
സംസാരിക്കുന്നതിനിടയില്‍ ഞാന്‍ ബാഗില്‍ നിന്ന് രണ്ടു മിഠായി എടുത്തു. ഒന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കയ്യില്‍ വച്ചുകൊടുത്തു.
കൃഷ്‌ണേട്ടന്‍ കളങ്കമില്ലാത്ത ഒരു ചിരി പകരം സമ്മാനിച്ചു.
ഞാന്‍ എന്റെ മിഠായി കഴിച്ചുതുടങ്ങി.
അദ്ദേഹം മിഠായിയും കയ്യില്‍ പിടിച്ച് സംസാരം തുടര്‍ന്നു:
'മക്കളെ പഠിപ്പിക്കാനും വിശപ്പടക്കാനും തെരുവില്‍ പാട്ടുപാടുകയാണു ജോലി.
എന്നെക്കൊണ്ട് ആവുന്ന കാലത്തോളം ഇങ്ങനെയൊക്കെ കഴിയാം. എന്റെ കാലശേഷം...'
വേദന കലര്‍ത്തിയ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ കൃഷ്‌ണേട്ടന്‍ പാതിയില്‍ നിര്‍ത്തി എന്റെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചമര്‍ത്തി.
ഫറോക്ക് പാലവും കടന്നുപോവുമ്പോള്‍ പുറത്ത് നേരിയ മഴയുണ്ടായിരുന്നു.
മഴത്തുള്ളികള്‍ സൈഡ് വിന്‍ഡോയിലേക്ക് പാറിവീഴുന്നുണ്ട്.
'മഴ തുടങ്ങിയല്ലേ റിയാസൂ!'
സ്‌നേഹാര്‍ദ്രമായ വിളി.
ഞാന്‍ ആദ്യം തലയാട്ടി.
പിന്നെയും അദ്ദേഹം മറുപടിക്കു കാത്തപ്പോള്‍ 'അതേ' എന്നു പറഞ്ഞു.
'മഴയത്ത് മധുരം നല്ലതാ' കൃഷ് ണേട്ടന്‍.
'ങൂം' ഞാന്‍.
കൃഷ്‌ണേട്ടന്‍ മിഠായിക്കടലാസ് തുറന്നു.
മിഠായി വായിലേക്കിട്ടു.
'കോപിക്കോ ആണല്ലേ?'
'അതെയതേ!'
മിഠായിക്കടലാസ് ചുരുട്ടി മടക്കിപ്പിടിച്ചതു കണ്ടപ്പോള്‍ 'ഞാനത് പുറത്തേക്കെറിഞ്ഞോളാം' എന്നു പറഞ്ഞ് വാങ്ങാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു:
'റിയാസൂ, ഇതൊന്നും പൊതുസ്ഥലങ്ങളില്‍ ഇടാന്‍ പറ്റൂലാ. നാം ഇത്തരം കാര്യങ്ങള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചാലേ മറ്റുള്ളവരോട് ഉപദേശിക്കാനാവൂ!'
അദ്ദേഹംകയ്യിലുള്ള ബാഗിന്റെ ഒരു അറയില്‍തിരുകി, ആ കടലാസ്!
വീണ്ടും എന്റെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചമര്‍ത്തി 'അല്ലേ...'ന്നു ചോദിച്ചു.
ഞാന്‍ ഒരു ഇളിഭ്യച്ചിരി പാസ്സാക്കി.
ആ വലിയ മനുഷ്യന്റെ മുന്നില്‍ ഞാന്‍ ഒന്നുമല്ലാതാവുകയായിരുന്നു!
കാരണം, എന്റെ മിഠായിക്കടലാസ് ബസില്‍ തന്നെ അലക്ഷ്യമായി ഇട്ടിരുന്നു. വലിയ അശ്രദ്ധ!
എന്റെ കണ്ണുകള്‍ ബസില്‍ എല്ലായിടത്തും പരതി.
ഡ്രൈവറുടെ സീറ്റിനടുത്തുണ്ട് ആ കടലാസ് പാറി നടക്കുന്നു. ഓടിച്ചെന്ന് അതെടുത്ത് ഞാനുമെന്റെ ബാഗില്‍ തിരുകി.
ചില 'പാഠങ്ങള്‍' നാം ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണു പഠിക്കുക!
ബസ് ഇപ്പോള്‍ മലപ്പുറത്തെത്തി. ഒന്നുറങ്ങാന്‍ നേരമുണ്ട്. ഉറക്കം വരുമോ ആവോ!
(ബസ് യാത്രയില്‍ മലപ്പുറത്തു നിന്ന് എഫ്.ബിയില്‍ പോസ്റ്റിയത്)
<<<<<<<<<<<<<< Facebook >>>>>>>>>>>>>>>>>>
ഇത്രനേരം തൊട്ടടുത്തിരുന്നിരുന്നത് കൃഷ്‌ണേട്ടന്‍.
ജന്മനാ അന്ധനാണത്രേ...!
മടവൂര്‍ സ്വദേശിയായ കൃഷ്‌ണേട്ടന്റെ മുഖത്തെ ഭംഗിയുള്ള പുഞ്ചിരി, അദ്ദേഹത്തിന്റെ അംഗപരിമിതിയെ ശരിയ്ക്കും മറയ്ക്കുന്നുണ്ട്.
പരിചയപ്പെട്ടപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം തന്റെ ഓരോരോ വിശേഷങ്ങള്‍ പങ്കുവച്ചു.
ഭാര്യ. നാലു മക്കള്‍. അതില്‍ ഒരു മോനും മോള്‍ക്കും അദ്ദേഹത്തെപ്പോലെത്തന്നെ കാഴ്ചയില്ലത്രേ!
സംസാരിക്കുന്നതിനിടയില്‍ ഞാന്‍ ബാഗില്‍ നിന്ന് രണ്ടു മിഠായി എടുത്തു. ഒന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ കയ്യില്‍ വച്ചുകൊടുത്തു.
കൃഷ്‌ണേട്ടന്‍ കളങ്കമില്ലാത്ത ഒരു ചിരി പകരം സമ്മാനിച്ചു.
ഞാന്‍ എന്റെ മിഠായി കഴിച്ചുതുടങ്ങി.
അദ്ദേഹം മിഠായിയും കയ്യില്‍ പിടിച്ച് സംസാരം തുടര്‍ന്നു:
'മക്കളെ പഠിപ്പിക്കാനും വിശപ്പടക്കാനും തെരുവില്‍ പാട്ടുപാടുകയാണു ജോലി.
എന്നെക്കൊണ്ട് ആവുന്ന കാലത്തോളം ഇങ്ങനെയൊക്കെ കഴിയാം. എന്റെ കാലശേഷം...'
വേദന കലര്‍ത്തിയ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ കൃഷ്‌ണേട്ടന്‍ പാതിയില്‍ നിര്‍ത്തി എന്റെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചമര്‍ത്തി.
ഫറോക്ക് പാലവും കടന്നുപോവുമ്പോള്‍ പുറത്ത് നേരിയ മഴയുണ്ടായിരുന്നു.
മഴത്തുള്ളികള്‍ സൈഡ് വിന്‍ഡോയിലേക്ക് പാറിവീഴുന്നുണ്ട്.
'മഴ തുടങ്ങിയല്ലേ റിയാസൂ!'
സ്‌നേഹാര്‍ദ്രമായ വിളി.
ഞാന്‍ ആദ്യം തലയാട്ടി.
പിന്നെയും അദ്ദേഹം മറുപടിക്കു കാത്തപ്പോള്‍ 'അതേ' എന്നു പറഞ്ഞു.
'മഴയത്ത് മധുരം നല്ലതാ' കൃഷ് ണേട്ടന്‍.
'ങൂം' ഞാന്‍.
കൃഷ്‌ണേട്ടന്‍ മിഠായിക്കടലാസ് തുറന്നു.
മിഠായി വായിലേക്കിട്ടു.
'കോപിക്കോ ആണല്ലേ?'
'അതെയതേ!'
മിഠായിക്കടലാസ് ചുരുട്ടി മടക്കിപ്പിടിച്ചതു കണ്ടപ്പോള്‍ 'ഞാനത് പുറത്തേക്കെറിഞ്ഞോളാം' എന്നു പറഞ്ഞ് വാങ്ങാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു:
'റിയാസൂ, ഇതൊന്നും പൊതുസ്ഥലങ്ങളില്‍ ഇടാന്‍ പറ്റൂലാ. നാം ഇത്തരം കാര്യങ്ങള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചാലേ മറ്റുള്ളവരോട് ഉപദേശിക്കാനാവൂ!'
അദ്ദേഹംകയ്യിലുള്ള ബാഗിന്റെ ഒരു അറയില്‍തിരുകി, ആ കടലാസ്!
വീണ്ടും എന്റെ കയ്യില്‍ പിടിച്ചമര്‍ത്തി 'അല്ലേ...'ന്നു ചോദിച്ചു.
ഞാന്‍ ഒരു ഇളിഭ്യച്ചിരി പാസ്സാക്കി.
ആ വലിയ മനുഷ്യന്റെ മുന്നില്‍ ഞാന്‍ ഒന്നുമല്ലാതാവുകയായിരുന്നു!
കാരണം, എന്റെ മിഠായിക്കടലാസ് ബസില്‍ തന്നെ അലക്ഷ്യമായി ഇട്ടിരുന്നു. വലിയ അശ്രദ്ധ!
എന്റെ കണ്ണുകള്‍ ബസില്‍ എല്ലായിടത്തും പരതി.
ഡ്രൈവറുടെ സീറ്റിനടുത്തുണ്ട് ആ കടലാസ് പാറി നടക്കുന്നു. ഓടിച്ചെന്ന് അതെടുത്ത് ഞാനുമെന്റെ ബാഗില്‍ തിരുകി.
ചില 'പാഠങ്ങള്‍' നാം ഇങ്ങനെയൊക്കെയാണു പഠിക്കുക!
ബസ് ഇപ്പോള്‍ മലപ്പുറത്തെത്തി. ഒന്നുറങ്ങാന്‍ നേരമുണ്ട്. ഉറക്കം വരുമോ ആവോ!
(ബസ് യാത്രയില്‍ മലപ്പുറത്തു നിന്ന് എഫ്.ബിയില്‍ പോസ്റ്റിയത്)
<<<<<<<<<<<<<< Facebook >>>>>>>>>>>>>>>>>>
No comments:
Post a Comment