അമ്മ

സര്‍വ്വ വിജ്ഞാനപീഠമേറിയ ശ്രീ ശങ്കരനോട് മരണാസന്നയായിക്കിടക്കുന്ന അമ്മ ആര്യാംബ ചോദിച്ചുവത്രേ: മകനേ..., നിന്നെ ഞാന്‍ നൊന്തു പ്രസവിച്ചു. പോറ്റിവളര്‍ത്തിയീ നിലയിലെത്തിച്ചു. എന്താണെനിക്കു നീ പകരം നല്‍കുക....?
വിജ്ഞാനത്തിന്റെ ഏഴാകാശവും ജയിച്ചടക്കിയ ശങ്കരന്‍ മറുപടിയായി മൊഴിഞ്ഞത് ഒരു ശ്ലോകമായിരുന്നു.
'നൈരുച്യം തനുശോഷണം മലമയീ ശയ്യാ ച സാംവത്സരീ, '
അമ്മേ... എന്നെ ഗര്‍ഭം ചുമന്നപ്പോള്‍ അമ്മയ്ക്കു ഭക്ഷണത്തോട് രുചിയില്ലായ്മ തോന്നിയിരുന്നോ അമ്മേ.... തത്ഫലമായി ഭക്ഷണം വേണ്ടത്ര കഴിക്കാത്തതു കൊണ്ടു അമ്മ മെലിഞ്ഞു പോയിരുന്നോ .. എന്റെ മലമൂത്രത്തെ അമ്മ കൊല്ലക്കണക്കിനു കാലം ശയ്യയാക്കിയിരുന്നോ....
അമ്മയുടെ ചോദ്യഭാവം കലര്‍ന്ന നോട്ടം ആ മകന്റെ മുഖത്തേക്കു തന്നെ നോക്കിയപ്പോള്‍ വീണ്ടും വരികള്‍ പിറന്നു, അമ്മയോടു പറഞ്ഞറിയിക്കാനാകാത്ത നന്ദിയുടെ വരികള്‍....
                                    'നമസ്‌തേ നമസ്‌തേ ജഗന്നാഥ വിഷ്‌ണോ
                                     നമസ്‌തേ നമസ്‌തേ ഗദാചക്ര പാണേ....
                                     നമസ്‌തേ നമസ്‌തേ പ്രപന്നാര്‍ത്തി ഹാരിന്‍
                                     സമസ്താപരാധം ക്ഷമസ്വാഖിലേശം
                                     മുഖേ മന്ദഹാസം നഖേ ചന്ദ്രഭാസം
                                     കരേചാരു ചക്രം സുരേശാഭി ചക്രം
                                     ഭുജംഗേ ശയാനം ഭജേ പത്മനാഭം
                                     ഹരേരന്യ ദൈവം നമന്യേ നമന്യേ.....
എന്നു മകന്‍ ചൊല്ലുമ്പോള്‍ ആ പുണ്യം ചെയ്ത അമ്മയുടെ കണ്ണുകള്‍ ഈറനണിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ആ നന്ദി വാക്കുകള്‍ കേട്ടാണ് ആര്യാംബയുടെ കണ്ണുകളടയുന്നത്; എന്നെന്നേക്കുമായി...! അമ്മയെ അടുത്തറിയുക ....!അമ്മയോടുള്ള കടപ്പാടുകള്‍ തീരുന്നില്ല...!